Eräälle ystävälleni
Niin, yksinäisyys, surun ystävä ja suurten aattehien äiti hellä, sen läheisyys se
Niin, yksinäisyys, surun ystävä ja suurten aattehien äiti hellä, sen läheisyys se
Voi, voi sinun sydäntäsi, tyttöparka, ja voi mua onnetonta, kun sydämesi ikkunat
Jo loppuvi öljy mun lampustain. Ulos ikkunan yöhön ma tuijotan vain. Ma
On meitä kaksi lapsuusystävää, hän toinen vieno, puhdas, puron lainen ja hento
Jyrise Tuonelan tumma paasi, järise vaivojen vaara! Jauha kaunoja katkeroita, surujen, tautien
I. MERKILLISTÄ Kun sinä arvostelet sanahelmin ja kukkivin kielin niin runoniekaksi sun
Kuin musta ja valkea perho yli kukkien yhdessä leijailee, niin yhdessä riemu
Niin vakavan varmana istuvi hän torin pielessä portillansa ja kirkkoa, koulua katsastaa
Ma oon kuin aalloilla pursi jo puoleksi täyttynyt. On ulkoa ulapan laulu
Keinutan kehtoa, laulatan lasta vaulussa vemmelpuun. Nukkuos tähtiä katselemasta, vaipuos kuusia kuuntelemasta,
Ma oon kuin lapsi, metsään nukkunut, mi hämyn tullen herää huudahtain, mut
Pois joulukuuset, kynttilät ja riemulaulut lasten ja äidin tortut lämpimät – pois
On munkin rinnassani hongat huojuneet ja soinut soitto siell’ on latvain lautuvain,
– “Miks äkkiä vaikenit, impyein, miks silmäsi kyynelöi? Mikä pilvi peittävi päivyein,
Se musta lintu lens puusta puuhun, lens Imatran rannoilta Ruijan suuhun. Näin
Suomen nuorille sepoille omistettu I Yöllä syntyi Ilmarinen, seppojen suvun kuningas, se
Oi, sinä impeni samettisilmä, neitoni kaurihinkatseinen, miks on ilmehes arka aina, aina
Mua syytät Leila siitä, ett’en laula kuin muutkin lempiväiset immestään, vaikk’ ennen
Yli tyynen lampuen soudeltiin suvi-illalla immen kanssa ja silloin Laina se lausui
Tai en itkis ollenkaan, rakentaisin majan vaan niemen kaiskun kainaloon, huojuvahan hongistoon.
Soutakaa, soittakaa ihmislapset vaan! Täällä huolet haihtuu, vaahdoks surut vaihtuu, nuoret riemut
Istuin ma illalla yksinäni, kuulin ma hyrinän sydämestäni. Mikä siellä hyrisevi ainiaan?